le piaf

AUDIATUR ET ALTERA PARS!

My Photo
Name:

A words trier, a stormy sea sailor, a jazz lover, a painting admirer, a poetry parser, a gig addict, a scent seeker, a harmony balancer. Or perhaps, a philanthropy practitioner, a knowledge seeker, a common grounds searcher, a truth resolver. Otherwise, tiny and frail creature who lives in deeds, not years. In thoughts, not breaths. In feelings, not in figures on a dial. And who also counts time by heartthrobs. Because most lives who thinks most, feels the noblest, acts the best.

Friday, June 30, 2006

КОГА (ЌЕ) ТЕ НЕМА

кога ќе забележиш
дека те нема
и продолжиш да чекориш
како ништо да не било
како сенка
залепена на чевлите
што одат во место
во ритмот на навиките
и погледнеш во огледало
стакло или поток
и кога ќе забележиш
дека и таму те нема
измени го светот
и изненади кај не очекува
затоа што те нема

За М.

Wednesday, June 28, 2006

КОЈ?


Koj toa mi gi konfiskuva strastite? Koj se obiduva da mi go ukine voshitot, vosklikot? Dali toa nekoj gjavolov diplomec na seminarija adska vo mene se beshe voznel, ta rovari, podriva, niz sushnosta mi pustoshi? Go nishti ona shto me definira, me vooblichuva, me oddvojuva od se` drugo mene poznato. So rachishtata odvratni, vo grstovi, dushata mi ja prazni, vo nepovrat go odliva likvorot na moite kopnezhi, stremezhot po nemozhnoto, iskluchitelnoto, nadstvarnoto. Мe pravi isplaknato lice, mlako i banalno so ni radost, nitu taga, sal otsutnost smatna. Neshto kako zgasnat odraz vrz temninata, od ogledalata spomeni. Bez idnina i minato, prazen chovek...

Tuesday, June 27, 2006

ЗАД АГОЛОТ


Кога го свртев аголот, одејќи кон мојот дом, не можев да не ги видам... долги реки од “човештво“, кои итаат кон своите, сопствени, индивидуални к(ј)убикли, за да ги одиграат нивните рољи на корисност во срцето на големите, адски машин(ери)и што самите ги беа одбрале да ги сомелат и апсорбираат. Ги ѕирнав за миг нивните мачни, сиви лица на ветерани што го повторуваат истото со декади и се сетив на зборовите на мојот Ментор, човекот од кој многу учев. “Работењето за друг(и) е модерна форма на ропство. Ако сонуваш, не можеш да бидеш вработен. Само ако престанеш да сонуваш, ќе можеш да западнеш во таа хипнотична состојба. Веруваш дека донесуваш одлуки, но, единствено оние кои веќе ги имаат донесено за тебе. ’Сонот’ е најреалното нешто онаму каде што е.“
Ете, тоа беа зборовите на Сонувачот, кој ми рече и дека иднината не постои, зошто сеуште се нема случено, а, минатото е веќе отидено. И светот, исто така, не постои, бидејќи тој е само наша, сопствена проекција од хемиско-електрични импулси во мониторот на мозочната маса. Тоа не се настаните какви што навистина биле, туку одложено време и нивно мачно филтрирање.

Saturday, June 24, 2006

ЕВЕ ВАКА!

(Или, `како јас да зборувам со тебе?`)

Откачи ги

Одлепи ги

Одфурај ги

Однервирај ги

Отсмеј ги

Одболи ги

Отплачи ги

Отсвири ги

Отвори ги

Откорни ги

Откриј ги

Отпеј ги

Отпиј ги

Отспиј ги

Одлечи ги

Одсонувај ги

Одлути ги

Отклучи ги

Откради ги

Одмолчи ги

Одзбори ги, па, (потоа)

Отплеткај ги и (конечно)

Отпрати ги.

Отпласти ги од себе

Сите зборови

Што сакаш

И не сакам

Да ги знам.

(А, се твои)

Thursday, June 22, 2006

СМОКВИ И ЛЕШНИЦИ


И потоа, тој ме поканува на есен да јадеме лешници. Но, Дориан, тој не знае колку сме далеку јас, ти, тој и есента. Тој нема поим дека до тогаш писмата мора да се напишат. Дека погледот мора да се наполни морско синило до претекување, до солзење. И ушите да се наслушаат Bryan Ferry во Античкиот Театар толку многу, што 'Good night Irene' ќе ми одѕвонува низ дамарите додека не заспијам, секоја следна, летна ноќ.
Ама, Дориане мој, тој нема идеја дека до тогаш ѕидовите од работната соба мора да се пребојат во бордо, за да ги покријат пролетните дождови и вкусот на мемла што остана да лебди после нив во мојот внатрешен простор-празнина. Дека мора да се купи лустер од шарени мурано стакленца, за да поубаво ја дисперзира(ат) светлината додека се разлева по предметите, а, јас ја анализирам нивната складност.
И драг Дориан, конечно, тој не насетува дека до тогаш меморијата треба да се научи да заборави еден лик. И дека мора да се случи роденденот на внука ми Јана, и додека таа ги дува двете свеќички, мора никој да не види како кришум, со големи залаци ја голтам тагата, зошто чувствувам дека нема да бидам меѓу нив на наредните.

Дај Дориан, те молам, овојпат одмолчи го твојот заразен ентузијазам и остави го за (пробите со) твоите String Forces, и не ме убедувај да ја прифатам поканата. Знаеш дека уште едно разочарување би ме убило. Всушност, ти знаеш дека одамна сум канта полна сеќавања, кои веќе почнуваат да гнијат, (како презреаните смокви во мојот двор, ако не се наберат на време). И ти знаеш дека јас, де факто, го одживувам она малку време што (ми) останало, заради големината на зборот `достоинство`.
Но, тој не знае.